طرحبندی (Layout)، دانش و روش آراستن یک سند، کتاب یا صفحه است.
طرحبندی در نمودارهای گردش کار سیستم، الگوها، شکل خروجی چاپگر و دیگر زمینهها هم کاربرد دارد.
پیشینه صفحه آرایی در ایران، به گذشتههای بسیار دور، یعنی زمانی که سومریها بر روی لوحههای گلی، مفاهیم مرتبط با یکدیگر و ادامه داری را مینوشتند، بازمیگردد. شکل عینی نخستین کتابها، به صورت اتاقی بوده است که ورقهای خشتی کتاب، که هر کدام چند سانتیمتر ضخامت داشتهاند، در طبقههای نصب شده به دیوارهای این اتاق قرار میگرفتند. سپس، پوست برخی از حیوانات برای تولید کتاب به کار میرود و پس از آن، کتابهای کاغذی رایج میشود. در نخستین سدههای هجری، کتاب آرایی مورد توجه قرار میگرفت و کتابخانهها، شبکههای اداری و درباری و آموزشی، همگی در مسیر نسخه آرایی و فن کتاب سازی، هیأتی نظام مند پیدا کردند. اوج هنر کتاب آرایی در ایران، به دوره تیموری مربوط است اما با شکست جانشینان تیمور و تسلط شاه اسماعیل صفوی بر هرات، از ارزشهای بصری این هنر کاسته نمیشود و همچنان، بهترین دورههای تکاملی خود را میگذراند و فقط در اواخر دوره صفوی ست که هنر کتاب آرایی و نگارگری ایرانی، با تأثیرپذیری از غرب، به تدریج سیر نزولی آغاز میکند.
ویرایش یا ویراستاری به فرایند انتخاب و آمادهسازی محصولات نوشتاری، دیداری، تصویری، شنیداری، و رسانهایِ مورداستفاده در انتقال اطلاعات میگویند. در فرایند ویرایش ممکن است تصحیح، تلخیص (خلاصهسازی)، ساماندهی، و بسیاری تغییرات دیگر به قصد تولیدِ اثری منسجم، یکدست، درست، دقیق، و کامل صورت گیرد.
هر نوشته باید از جهات گوناگونی مانند محتوا، بیان، صحّت و اعتبار، دقت، نظم، آراستگی، و علایم نگارشی بررسی و بازبینی شود. به این بازبینی «ویرایش» یا «ویراستاری» میگویند.
ویراستار موظف است که ضمن رعایت سبک صاحب نوشته یا مترجم، خطاهای دستوری، حشو، تکرار، گزافهگویی، و عبارتهای بیشیرازه و پریشان را سامان دهد.
ویرایش، از دیدگاهی کلی، به دو نوع اصلیِ «ویرایش عمومی» و «ویرایش ویژه» تقسیم میشود.
ویرایش عمومی: ویرایشهای «صوری»، «زبانی» و «محتوایی ـ ساختاری» که عموم نوشتهها، بدون توجه به محتوایشان، به همهٔ آنها نیاز دارند، رویهمرفته ویرایش عمومی نامیده میشوند. این سه نوع ویرایش معمولاً بهدستِ یک ویراستار به نام «ویراستار عمومی» انجام میشود.
ویرایش ویژه: هریک از ویرایشهای «ترجمه»، «علمی»، «تخصصی»، «گفتاری»، «تصویری»، «نمایهای»، «ادبی»، «تلخیصی» و «تصحیحی» که هر نوشته، بسته به محتوایش، ممکن است به یکی یا بیش از یکی از آنها نیاز داشتهباشد، «ویرایش ویژه» نامیده میشوند.
ویرایش واژهای نو است که در دهههای اخیر وضع شده است و هممعنای اصلاح و تصحیح در امور نوشتاری است. البته ویرایش به معنای نسخهٔ تازهای از یک چیز هم بهکار میرود؛ مانند یک بازی رایانهای که نسخهٔ جدید آن «ویرایشِ جدید» نامیده میشود. به کسی که کار ویرایش را انجام میدهد، «ویراستار» یا «ویرایشگر» میگویند.
صادق کیا، که استاد دانشگاه تهران و رئیس فرهنگستان زبان ایران (فرهنگستان دوم) بودهاست، واژهٔ «ویراستن» را از فارسی میانه به فارسی نو آوردهاست و بر پایهٔ قواعد این زبان، از این واژه، صفت مفعولیِ «ویراسته»، صفت فاعلیِ «ویراستار»، و اسم مصدرِ «ویرایش» را ساختهاست.